182. Hikmet

Ey gafil, gözünü aç, gitmektedir bütün yar şimdi,
Cihan köhne kervansarayıdır, ki bilsen yol göstericiyi şimdi.

Gözünün ışıtanı ihsan, kalbinin kuvveti iman,
Bu dünya vefasız, yalan, gidersin çaresiz şimdi.

Gece-gündüz cedel eyleyip, bu dünya izzetini izleyip,
Gece-gündüz boşuna sözleyip, yürürsün günahla şaşkın şimdi.

Kabristanlar yönüne bak, ahalisini temaşa eyle,
Tümü hasret kılıp ağlar, yatmaktadır har u zar şimdi.

"İrci’i!" nidası gelse, ”Ne getirdin ey kulum?”
Olursun feryad eden o dem, durursun üstüvar şimdi.

Cihana itimat etme, dilini Hak zikrinden koyma,
Bu dünya keyfini sürme, olursun namdar şimdi.

Seherlerde kalkıp ağla, ibadete belini bağla,
İmanını temiz sakla, olursun ab-dar şimdi.

Bu dünya zevkinden geç, muhabbet kadehinden iç,
Tümünden bir yola geç, yürürsün şahsuvar şimdi.

Ahalinin tamamı geçti, tümü yer koynuna yetti,
Oğul-kızını yetim etti, bozuldu düzen şimdi.

Hoca Ahmed Yesevi, izzet, gece-gündüz yuttuğu hasret,
Seherler çekerek mihnet, kılagör geşti kar şimdi.